ZAPOWIEDZI

Budzę się rano i leżę z zamkniętymi oczami. Nie wiem skąd to się bierze, to uczucie. Mam wrażenie, że jestem tam, w domu nad potokiem, w dolinie, że tu, przez nieszczelne, stare okna, wpada ku mnie zapach otwartej przestrzeni, roślinnej wilgoci, a wszystko przetykane słońcem. Złote nici światła kładą mi się na twarzy. Ciepłe palce wiosennego poranka. Chciałoby się otworzyć oczy, wstać i dawnym zwyczajem, wyjść przed dom, by potwierdzić, że to wszystko jest faktycznie takie piękne, że to wszystko istnieje naprawdę. A potem wziąć wiadra i ruszyć ku studni. Przywitać dzwońca, który od świtu uwija się, by wyżywić rodzinę i zadośćuczynić wiośnie. Jest tylko cisza i ja, nie ma słów, jakby jeszcze nie zaistniały. Tylko wiatr w gałęziach i suchych trawach. Spomiędzy szarości powoli wyłania się zieleń. Potok jest wezbrany, pełny, jak piersi karmicielki. Zakamarki ziemi wydają zapach, który kojarzy się z ciemnością. Szerokie niebo przypomina rozpostarty na wietrze płaszcz. Być może zbiera się na drobny, wiosenny deszcz. Być może słońce zatryumfuje. Waży się to wszystko, wilgoć i chłód poranka przenika się z ciepłem. Wszystko tu jest, nic więcej nie trzeba. Tylko być, zostać. Nawet nie wiem kiedy czas teraźniejszy uwiarygodnił wyobrażenie. Jestem, czuję, idę, widzę. Po drabinie słów wdrapałam się do nieba, i stanęłam pośrodku. Słowa ocalają to, co już nie wróci, zatrzymują czas, dają martwym wspomnieniom drugie życie. Wszystko drga i prześwituje, jak fata mograna, a przecież jest. A teraz leżę z zamkniętymi oczami i tęsknię. Kołyszę pod powiekami obrazy, zapachy, odczucia, chłodny powiew wiatru na policzku – pocałunek poranka. Mija już rok odkąd straciłam dom, odkąd rozpoczęła się tułaczka. Widzę to dopiero teraz. Wcześniejsza wędrówka okazała się fikcją, tylko przeczuciem tułaczki, tylko jej nikłym cieniem, zapowiedzią. Ta prawdziwa pozbawiła mnie serca. Jakbym zostawiła je tam, na parapecie okna, zapatrzone w budzącą się zieleń, w wilgotny poranek. Na ścianie do dziś wisi portret ślubny dawnych właścicieli, stoi stare łóżko i szafa, jest niebieski piec, drewno na podłodze ciemnieje odmierzając upływający czas. Odkąd mnie tam nie ma, nie marzę już o niczym, za niczym nie tęsknię, donikąd nie podążam. Pielęgnuję obrazy, kolekcjonuję wspomnienia. Noszę w sobie stratę, jak martwe dziecko. Krok za krokiem podążam w nic. A każdy krok od nowa mnie definiuje i okazuje się krokiem milowym. Jedyne co mogę zrobić, to być, mieć oczy otwarte i nasłuchiwać. Być może bezdomność, której doświadczam jest dopiero zapowiedzią prawdziwej bezdomności, jedynie cieniem tej której doświadczę niebawem. „Nie zawsze tak będzie” - przeczytałam kiedyś i wiem już, że to zdanie jest doskonale wieloznaczne i zarazem doskonale prawdziwe.