Pożegnania. Kolejne, jedno po drugim, jedno trudniejsze od drugiego.
Czy pamiętasz swoje pierwsze pożegnanie? Z matką, kiedy zostawiała cię po raz pierwszy samego? Z przyjacielem, z kimś, kto odszedł na zawsze? Tak, pamiętam. Nawet jeśli zatarły się w głowie szczegóły, nawet jeśli obraz tamtego rozstania jest poszarpany i nieczytelny, kolory, kształty, otoczenie, dokładny czas i miejsce, nawet jeśli to wszystko nie jest już dla mnie takie pewne, to pewne jest to, co się zdarzyło. Ten moment, kiedy trzeba po prostu pozwolić odejść. Najtrudniejszy spośród gestów. Tak, idź, odejdź, jeśli tak ma być. Odejdź matko, przyjaciółko, odejdź ty, miejsce, które tak kochałam, odejdź krajobrazie, odejdź zapachu. Pozwalam. Uwalniam. Wyzwalam z siebie samej, od siebie.
Był czerwiec, wieczór. Pogodny po deszczowym dniu. Przyszłam nad jeziorko w Podkowie Leśnej i poczułam tęsknotę. – Ty jesteś miejscem, za którym będę tęsknić – pomyślałam. Spacerowałam wtedy długo. Po okolicznych wydmach i wzdłuż brzegu. Przyglądałam się drzewom zanurzającym długie konary w wodzie. Spokojnie, bez pośpiechu tak, jak podczas spotkania. Jak wtedy, kiedy chce się porozmawiać po raz ostatni i tak trudno się rozstać.
Kiedy ktoś znika z Twojego życia czasem przeżywasz coś w rodzaju omamów, dysocjacji, bóg wie, jak to nazwać. Nagle, w twarzy zupełnie innej osoby, dostrzegasz tamtą, wytęsknioną twarz. Albo staje ona przed tobą w wyobraźni, ale taka realna, że boli serce. Tak samo jest z krajobrazem. Gdzieś kiedyś, nad jakąś wodą przypomni mi się nagle bajoro podkowiańskie i nie zrobi mi się z tego powodu lepiej. Kiedy widzę zmarłych, wiem, że proszą o modlitwę. Kiedy przychodzą dawno nie widziani, o co proszą? Czy mogę coś dla nich zrobić?
Laisser de fair qc
laisser
laisse moi, laisse toi, etc
bien, donc, au revoire
Chcę to powiedzieć także Tobie, ale nie potrafię.
Psa mi szkoda, bo ze schroniska. Oczami smutnymi wypatruje już końca naszej przyjaźni. Podobnie jak ja. Jakbyśmy jedli z tej samej miski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz