już nie

Wiatr mi powiedział

nie ma go

Nie wierzyłam.

Klinga noża lśniła

jak księżyc

dopiero potem

zwierzęta przyniosły wieść

Musiałam odejść

Po drodze nocy

idę odtąd i szukam

własnego głosu

którym kiedyś

wzywałam go do siebie

Niby mija czas. Niby tyle już czasu, że przelewa się i występuje z brzegów. Niby. W opustoszałym domu, słychać jęki. Materia nie jest martwa. Mówi. Rozmawia ze sobą. Pamiętasz, jak pisałam, że jesteśmy jak misa i dzban? Teraz już nie. Ja milczę. Nie ma już dzbana. Nie ma misy. Rozmowę toczą deski. Drewno jest żywe i miękkie w dotyku. Deski są przybite. Ja jestem przybita. Siedzimy tu razem, w ciszy, pojękując tylko. W tym morzu czasu, które przelewa się przez nasze na wpół martwe ciała. Nie, nic już mi nie powiesz. Nie, nic ci już nie powiem. Każdy umiera w swoim języku, na drugim końcu czasu. Dokonało się.